Depresyondayım

Babamı çooooooooooooooooook özledim!!!!

Keşke yanımda olsaydı, gidip kucağına otursaydım, başımı okşasaydı, "geçecek bu sıkıntılar yavrum" deseydi, konuşsaydı o yumuşak ses tonuyla, "insan her zorluktan çıkar kızım, sabret" deseydi.... Acaba şu an benim böyle üzülmem onu da üzüyor mu diye düşündüm, acaba benim hasta olduğumu yukardan gördüğünde ağlamışmıdır diye düşündüm. Ben evladımın canı yansa ne kadar kahroluyorsam o da benim üzülmeme üzülüyorsa dedim....

Anneme dertlerimi anlatamam, o kendi dünyasında yaşıyor, benim dertlerimle üzülmesini istemem.

Ablamı hele üzmeyi hiş istemem. Gene bana para verdi , az verebildi diye bu kadar üzülmüşken ona hiç ama hiç anlatamam...

Abim erkek işte, ne diyeyim ona, onun da kimbilir ne dertleri vardı ama bana anlatmamıştı.

Evdeki derviş ancak tv ile ilgili, ne zaman konuşmaya çalışsam "hallederiz" diyor. Bağırıp çağırmak istemiyorum, onu suçlamak istemiyorum.

Suç biraz benimde sanırım. Bu ev taksidi işine hiç girmemem lazımdı.. Ne kadar maaş alıyoruz ki.. Ayrıca taksitle kıza ve eve aldıklarımda abartmışım işi.

Artık o kadar canım sıkılıyorki çok kötü şeyler düşünmeye başladım, gece yattım ağladım ağladım ağladım. Sonra kendi kendime "ne yapıyorsun" dedim, benim bir kızım var ve ben onu en iyi şekilde yetiştirmeliyim. O bu dünyaya gelmeyi kendi istemedi, onu doğururken fikrini sormadım, eşşek gibi yaşamaya devam edip ona bakmalıyım, hem de en iyi şekilde.. O bunları hak etmiyor, o yüzden biraz daha toparlandım.

Böyle anlarda işte ne kadar YALNIZ olduğunu anlıyorsun.

Yanında kim var ki? Evli olsan ne fark eder olmasan ne!
Arkadaşların olsa da o anda yanında ki var? Kimse !

Kendine başbaşasın, nefes almak, yarın yataktan kalkmak, işteki zorluklara karşı durmak, akşam çocuğunla ilgilenmek, onun sağlıklı olması için yemesi-uykusu-oyun oynaması-yürüyüş yapması-çok çok sevgi görmesini sağlamak, maddi olarak ödemelerini gerçekleştirecek parayı bulmak,her harcamandan kısmak, çoğu günleri kahvaltı ile geçiştirmek, annene- ailene sıkıntını belli etmemek, kocana da surat yapmamak (bu sırf onun suçu değil, kendini işe yaramaz hissettirmemen lazım), evle ilgilenmen, köpeğinle ilgilenmen, diğer insanlara mutlu rolü yapman, kan içip kızılcık şerbeti içtim demen lazım.

Oysa sen artık huzur bulmak, hiç ama hiçbir sorumluluk sahibi olmamak yani yatıp ölmek istiyorsun. Çünkü orda para yok-kredi kartı yok-doğal gaz yok, 161 milyon gelen 2 aylık su parası yok.

İşte o yüzden sen yatakta tek başına ağlıyorsun, derviş tv'de ulu kurtlar vadisini seyrediyor,kuzun içerde ayısına sarılmış uyuyor, annen tv'de eğlence programı seyrediyor, deida uzaktaki ailesini özlüyor, ablan evinde kimbilir ne sıkıntısı var, abin kendi evinde onun da kimbilir ne sıkıntısı var, arkadaşın 12 saat ayakta kozmetik ürün satışı yapıyor, öteki arkadaşın alkolik kocasını iyileştirmek için çabalıyor. Neticede YALNIZSIN ölene kadar.....

Geçecek mi bu günler???