Annelik sonsuz pişmanlık ve vicdan muhasebesi yapma mıdır?

Bilmiyorum, gerçekten hangi tavır doğru, hangi tarif doğru, hangi yaklaşım doğru, hiç bilmiyorum. Benim için doğru olan sizin için yanlış, size ters gelen bana düz geliyor. Annelik buymuş herhalde. Sonsuz bir pişmanlık, bitmeyecek içsesle kavgalar ve durmayan vicdan muhasebesi.
Bakıyorum anneli bloglara, herkes çocuğunu iyi yetiştirme, düzgün bir insan olması için gereken eğitimi verme çabasında.
Kendi annemin nesline bakıyorum, hiç böyle dertler yokmuş. Tek terbiye avaz avaz bağırmak ve arada beş kardeşi tattırmak.

İdil kuzum, büyüyorsun. Değişiyorsun ve beni zorluyorsun.
Derdini çok rahat anlatıyorsun, inatçı bir küçük keçisin, özgür bir ruhsun, şımarmaya çok meyillisin, bir an beni deli ediyorsun, bir an ısırıp her yerini seni yemek istiyorum.


Perşembe akşamı eve gittiğimde dayıcım,Gencay abin ve Zeya (hepsusluydum) bizdeydi. Lahmacun yedik (ben cırcır olmuştum yiyemedim), şımardın, şımardın. Dayıcım'dan Zehra'nın kucağına, Gencay abinden yerlerde yatmaya kadar kudurdun.
Dayıcım'ı mest ettin.
"Ne istersin day'cım?"
"Ne isteyeyim kızım? Sağlığını"
"Çay mı kahve mi?"
"Ayyy, ölücem ben bu kızaaaa" diye böğürdü durdu dayıcım.

Cuma günü sabahtan teyzen geldi. Kapıdan koşarak sarıldın, her gelişinde getirdiği simitleri sordun, oynadın.
Akşama babaannen,halan,enişten,kuzenlerin Doğuş ve sevgili sumo'cu Tuna yemeğe bize geldi.Babaannenin çantasına atılıp
"Bebek getiidin mi?" dedin.
O sana yazı tahtası getirmiş. Çok beğendin, halanı oturttun önüne yazı yazdırdın, eniştenin kucağına tırmandın ona resim çizdirdin.Tuna'yı öpüp öpüp durdun.

Cumartesi sabah sosik ve gazete almaya Potuk'la beraber çıktın (tabii Deida ve bende), dükkandaki satıcılara "gunaydınnn" dedin. Sana balon verdiler. Sevindin.

Pazar yata yata baban'la beraber (derviş Gece Bahçesi karekterlerini bize uyarladı. Kendisi ve annem YATA YATA-MakaPaka, Deida AKSİ DEYZİ-Upsy Daisy,ben TOMBİLİVU- Tombiliboo) saklangaç (saklambaç) oynadın, o tembel baban bile seni kıramayıp 3 kez saklangaç oynadı ya ne diyeyim, şaşırdımm.

Yemek yememek için bahaneler, odadan kaçmalar, masa altına saklanmalar devam etti.
Birkaç zamandır "yemezsen tv'yi kapatırım" tehdidi vardı, yanlıştı biliyorum ama işe yarıyordu. Sonra "yemezsen kapatırım" dememle sen gidip kendin kapadın tv'yi!
Sonra kızıp tabağı içeri götürdüm bir kaç kez. Sen ağladın, ben üzüldüm, gene yemedin.
En son "eğer tabağın biterse karga'yı telefonla arar bize bir Barbie filmi getirmesini söylerim" diye pazarlık yaptım. Koşup telefonumu getirdin. Sonra aylardır seyretmediğin filmleri saydın "orman çocuğu, ariyel, sindenda-Cindrella-" diye. Üzüldüm gene seni mahrum etmişim gibime geldi. Gidip sana çaktırmadan bir Barbie,birde Cindrella cd'si aldım sakladığım yerden. Şaşırdın ama beklediğim gibi sevinmedin. Önce Barbie'yi istedin, oturarak seyretmedin,5 dakika dolmadan sindenda istedin, onu kucağımda biraz seyrettin. Sonra gene saklangaç oynamak istedin.
Beklemediğim bir şeydi, bir yandanda sevindim. Oturup hiç bir şey yapmadan film seyretmektense fonda TRT çocuk çizgi filmleri ile - hiç kapattırmıyorsun, çok seyretmiyorsun, sadece sesi olsun istiyorsun- hamurlarla oynamak, tahtana şekiller çizmek, bebeğinle oynamak, saklambaç oynamak istiyorsun diye sevindim.
Tabii hemen yemeği yemedin, gene tabağı alıp içeri mutfağa götürdüm, ağladın, ben sana kızmadan "istemezsen yeme yemeğini kızım" dedim, sen bana durup durup "annecim ağlama" dedin, sanki hep yanında ağlıyormuşum gibi, sonra da "annecim konişiyumusun benle?" diye sormayı da ihmal etmedin. Bende "tabii ki konuşuyorum, neden konuşmayayım seninle. Sadece kızıyorum" dedim ve sen "seni seviyom" dedin bana! Tam anlamıyla politik bir tipsin desem?
Dedim ya büyüdün sen.
Umarım iyi bir anne kız olur derviş babanın tabiri ile ziv ziv gezeriz.