Yaşasın!!!!!

Allah'ım dualarım kabul oldu.

Bilen bilir, çalışma hayatıyla bir nefret-nefret ilişkim vardır.

1986'dan beri, üniversiteden beri çalışırım. Yapmadığım iş kalmadı desem yeridir ama ne plaza kızı olabildim, ne güzel bir işte çalışabildim.

Halen çalıştığım yerin tek artısı cumartesi çalışma olmaması ve hiç mesai yapmamaktı.

2003 Şubat'tan beri çalıştığım şirketten bugün istifa ettim. Kanunlar gereği 6 hafta daha çalışmak zorundayım ama sayılı gün nasıl olsa geçer değil mi?

Çok huzurluyum, artık evimde çocuğuma kendim bakacağım, evimin keyfini süreceğim.

Yansın dünya, benim içinde samanım yok nasılsa...

Bunca sene beni psikolojik olarak çökertenlere selam olsun! Sayelerinde 2 kez kansere yakalandım.

Herkesin bir sınırı/sabır eşiği var ve benim sınırımı aşanlar aslında bana bilmeden iyilik yaptılar!

Kalmış emekliliğe 2 sene ve ben kesinlikle çalışmayı düşünmüyorum.

Deida'ya bu akşam söyleyeceğim.

Böylece evim sessiz, huzurlu haline kavuşacak. Akşamları "şöyle yaptı, böyle beni üzdü" diyen olmayacak, ben kızınca "Deida'm bana böyle davranmıyor" deyip küsen olmayacak, evden bağırma sesleri gelmeyecek, herşey çok güzel olacak.

Tek sıkıntı İdil'in bu duruma alışması. Dile kolay doğduğu günden beri ona bakan kadın gidecek ama sanıyorum ben evde olunca bu durumu daha kolay atlatacaktır. En azından ilkokula başlamadan Deida alışkanlığından kurtulur.