İnanması çok güç olsa da

Hergün gördüğüm için mi, yoksa annelik bir türlü çocuğunun büyüdüğünü kabul edememek mi bilmem. Annemde bana halen "dünkü çocuksun" der, 42 yaşındayım oysa. İdil'le benim durumumda aynı mı ne?

Dün bizim taklidimizi yaptı, hemde öyle güzel yaptı ki şaşırdım.

Deida'sı ona kızınca

"Bu çocuk laftan hiç anlamıyor" diye bağırıyormuş.

Babası

"Yat artık" diye bağırıyormuş

"Ya ben nasıl kızıyorum sana? Ne diyorum kızınca?" diye sordum

"Bu kadarda olmaz ki, şır şır işenir mi?" diye kızıyormuşum ama bağırmıyormuşum.

O kadar şaşırdım ki, büyümüş ve bizim taklidimizi yapıyormuş.

Tamam, ben ona uzun süredir "bebeğim" demiyorum, "çocuğum" diyorum, büyüdüğünü - bir nebze de olsa- kabullenmişim ama yetişkin gibi bizi taklit edebilmesi, oturup güzel sohbet edebildiğimiz anlar oluşu çok şaşırtıcı.

Bazen işyerindeki bilgisayarda bebeklik resimleri ekran koruyucu olarak geldiğinde de bu şaşkınlığı yaşıyorum.

Akşamları beni bekleyip yemek yediği için birlikte bakkala giderkende benimle durmadan konuşmasına yeni ifadeler ekleniyor gün gün.

"Muhabbet edelim" diyor bazen, gene bir şaşkınlık!

Sonra gene çocuk gibi oluyor

"Ben akşamları şövalye olacağım, sihirli kılıcı arayacağım, işim biter bitmez gelirim" diyor.

"Ama ben senden ayrı kalınca üzülürüm, gitmesen?" diyorum

"Canım, odamda arayacağım sihirli kılıcı, bir yere gitmiyorum, sen merak etme" diyor.

Hayal gücüne hayran oluyorum.

Bazen bana o kadar sıkı sarılıyor ki nefes alamıyorum ama hiç sesimi çıkarmıyorum, bugünleri sonra özlemle anacağımı biliyorum.

Her akşam kucağımda kitap okutturuyor, öyle hoşuma gidiyor ki! Hiç "olmaz" demiyorum, yeter ki kitapları sevsin. Dün aldığım Cemile serisinden hemen 3 favori kitap yaptı mesela. 3'er kez okuttu üçünüde.

Geçen akşamlardan birinde de bana hergün okuttuğu Sincap Nazik kitabını "sen bana oku" dedim ve nasıl okuduğuna (anlattığına demem lazım) şaşırdım gene!

Aynı benim anlattığım gibi anlatıyordu.

"Sincap Nazik Hanım, halıları silkelemiş, kurabiyeler yapmış, Gümbürrr diye gök gürlemiş, tüh şimdi kimse bana gelmeyecekmi demiş, komşum gel sende dinlenirsin demiş" diye öyle bir anlattı ki, Derviş gelip yan koltuğa çöktü kaldı!

Dinlemiyor sandığımız anlarda topladığı kelimeleri gayet doğru kullanmasına da şaşıyorum.

"Aylin'e geçmiş olsuna gidelim" dedikten sonra Aylin'i gördüğünde

"Geçmiş olsun Aylin, nasıl oldun?" diyor

Hep ona kızınca söylediğim "sopa istiyorsun" lafına annemden duyduğu

"Çocuk dayakla terbiye olmaz" diye karşılık veriyor.

Topu koltuğun altına kaçtığında

"Dur bakalım şimdi ben hallederim, altına eğilelim, heh işte buldum, başardımmm" diyor.

Şu aralar biraz daha kolay bir çocuk oluyor, zaman zaman evdekileri zorlasa da bana pek nazlanmıyor, yormuyor beni. Sanki şu aralarki durumumun farkındaymış gibi.

Kolumu-başımı bir yere vurduğumda hemen gelip öpüyor

"Geçti mi?" diye soruyor.

Banyodan her çıktığımda

"Sıhhatler olsun annecim" diyor.

Legolarla biraz daha başarılı şeyler yapıyor. Dün akşam çok güzel otobüsler, uçaklar yaptı.

Hakkını yedirmiyor

"Bana bağıramazsınız" diyor.

Ama genede kibar davranıyor diğer çocuklara. Eğer onun bir şeyini aldılarsa eşyasının ucundan tutup tüm sevimliliği ile " ben bunu alabilir miyim?" diye soruyor. Eğer karşıdan direnç gelirse karşısındakine başka birşey teklif ediyor ama kendi istediğinden vazgeçmiyor.

Sürekli gezmek istiyor.

"Yarın tatil olunca nereye gidelim annesi?" diye soruyor.

Bize kızdığında odasına gidip kapıyı kapatıyor, bir süre sonra kendi kendine geri çıkıp hiçbirşey olmamış gibi yanımıza geliyor.

Bazen bunlar hayal mi diye düşünüyorum. Oysa daha uykusuz halleri-gazlı halleri- deli gibi ağladı anlar o kadarda uzak değil hatıralarımda...

Bir bakacağım ki okula başlayacak, ergen olacak, bizden nefret edecek, kendini dünyada tek sanacak, işe girecek, evde bizimle oturmak istemeyecek, evlenecek, çocukları olacak, o zaman ailenin anlamını kavrayacak, yeniden bize düşkün olacak, bunlarda göz açıp kapayıncaya kadar olmaz inşallah!