Ben daha ne diyeyim ki?
Deliriyoruz herhalde. İnsanlıktan çıkıyoruz biz! Ve bunu durduramıyoruz ya, en çok ona üzülüyorum....
Boş geliyor böyle zamanlarda herşey.Çocuklarımızı yazmak, şöyle yaptı, ben böyle yaptım demek o kadar boş geliyor ki!...
Bunu yapanlarla aynı havayı solumak bile zul geliyor bana, ben utanıyorum onların yaptıklarına da bu CANAVARLAR gece nasıl başlarını yastığa koyup uyuyorlar? Nasıl bir ruh halidir bunları yapanların içinde bulundukları? Nasıl kıyılır böyle masum, kendini savunamayacak olan CANLARA?
Artık sözler bitti..
Bu blog aslında myspace'teki blogumuzun buraya taşınmış halidir. Kızıma hamileyken yazmaya başladım, kızım şu an 5.5 yaşını bitirdi. Aşkım,herşeyim kuzum için bu yazılar, sizde okuyup beğenirseniz ne mutlu bana... Tüm annelere,tüm bebeklere,tüm çocuklara,tüm kadınlara,tüm insanlara sevgiyle,dostlukla
1 yorum:
Ayşen ya başlığı okudumda gerisine yüreyim elvermeden kapatıverdim. Dün akşam dolmuş bekliyorum. Yukarıdan aşşağıya doğruda bi köpecik iniyor aşıları yapılmış ama belli sokakta yaşayanlarından. Kadının biride onun geldiği istikamette ilerliyor yoluna. Karşılaştılar sonunda. Durdu kadın sevdi, sevdi bayağı bir süre. Nasıl uysal nasıl ilgiye sevilmeye muhtaç bi halde durdu görmen lazım. Sonra yoluna devam etmeye kalkınca kadın peşinden gitti, kadında durdu durdu sevdi konuştu bu esnada, sonra bıraktı peşini, ikiside kendi yoluna devam etti. Keşke görüntüleyebilseydim. Diyeceğim o ki böyleside var bak azınlıkda olsa. "Benim hala umudum var" demek istiyorum bu ülkede çocuk yetiştiren bir anne olarak ama zorlanıyoruz böyle haberler gördükçe işte malesef.
Yorum Gönder