Kavuştuk!

Perşembe'yi bekleyemedim, dün İdil'le ve hane halkıyla kavuştuk. Kaç göç olmadan evde olmak ohhh ne rahatmış!
Dün telefonda akşam eve geleceğimi söyledim, İdil inanılmaz sevinmiş.
Dönüşte beni bu soğukta balkonda bekliyorlardı hep beraber- Potuk'da dahil.
Gece karanlığında beni görür görmez kahkahalar atmaya başladı.
Sonra "Deida çabuk kapıyı aç, sıkı sıkı sarılmam lazım" dedi.
Merdivenleri jet hızıyla tırmandım, kapıdan koşarak geldi, hemen kucağıma aldım.
Önce kahkahalar devam etti, sonra başını omzuma gömdü ve ağladı.
"Bir daha gitme" dedi..
Şu an yazarken bile ağlıyorum...
Ama çok keyifliydi, hediye aldığım kıyafetler giyildi, aldığım masa-sandalyeye monte edildi, oturuldu, resim çizildi, hamur oynandı.
Bu arada ben ona yemek yedirdim, sonra ben yemek yedim. Bu arada Derviş işten geldi, o da öpüldü ama "tabii annen geldi, benim pabucum dama atıldı di mi?" diye konuşuldu.
Bana odasının son halini gösterdi, salondaki büyük tv onun odasına gitti, babaya LCD tv alındı da!
Oyun oynadık bol bol odasında.
Gene bir ara sarıldı, "yarın gene oynayalım" dedi
"İşten gelince oynarız kuzum" dedim
Ağladı, "sen işe gitme bir daha" dedi.
Hiçbirşey diyemedim..
Gece uyku uyumak istemedi, biraz daha oynamak istedi. Ama saat geç oldu diye yattı. Önce "sen yatır beni" dedi, sonra "Deida'm yatırsın" dedi, sonra gene ağladı "annem yanımda yatsın" dedi, yattım, bu sefer "yok, Deida'm uyutsun beni" diye ağladı. Deida'da karar kıldı ve uyudu.
Sonra Potuk annesine kavuştu. O saate kadar koltukta hep yanımızda duran Potuk en nihayet odasına ve yatağına kavuştu. Geldi gene sırtını sırtıma dayadı, başını bel çukuruma koydu, derin bir "hıffsss" sesi ile uykuya daldı.
Derviş ise 24 gündür yattığı salondaki 3'lü kanapeden sonra 2x2 m yatağına kavuştu ve horrrr horrrr horladı.
Herkes mutlu, bugün güneş var!