Doğrular

Doğruları yazmak değil mi benim derdim? Belki sonradan başına gelecek olan olur, nasıldır, ne hissedilir falan yazalım değil mi?
Yorumlarınızda diyorsunuz ki "güçlüsün", aslında değilim...
Sonucu aldığımda artık deneyimli olduğumdan kanser olduğunu anladım.. Bir-iki saniye sendeledim, sonra sanki ayaklarım yerden kesildi. Havada mıyım, yerde miyim bilmeden yürüdüm, insanlar yanımdan geçerken sanki ben dünya dışı bir yerden gelmişim, içimden geçip gidiyorlar gibi geldi... Minibüste yol falan unuttum, kafamda planlar, tilkiler dolandı durdu...
Anneme birşey belli etmemek, kızımın psikolojisini bozmamak için hiçbirşey olmamış gibi davrandım. Gece yattığımızda o tuttuğum yaşlar sel oldu.. İlkinde olduğu gibi 2.sinde de gene derviş kaya gibi yanımdaydı, elimi tuttu, uzun saatler hiç konuşmadan el ele yattık... Sabah işyerindekilere durumu anlattım, öğlen izin alıp işlerimi hallettim. Cuma ablamla beraber doktora gidip ameliyat günü aldık, cumartesi alışveriş-potuk'un veteriner işi- pazar bayram.. Kafam başka yerlerdeyken bayram kutlaması yapmak, normal konuşmak zor ama bir yandan da kendimi koyvermeme engel oluyor..
Bayram biter bitmez ameliyat, 41 yaşımda 10. ameliyat, geçen sene Mayıs'tan beri 3.ameliyat!
Yılmışım doktordan, tahlilden, hastaneden!
Bıraksalar beni, ellemeseler, artık ne olacaksa olsa!!
Olmuyor, İdil var, Potuk var.. var da var!
Gece yanımda derviş kalıyor, ablam zaten bütün gün benimleydi, yengem ve abimde geldiler hem sabah hem akşam. Yeğenim kırık eliyle geldi beni görmeye..
Ailecek gene gülüyoruz, gene sohbet muhabbet.. Ölmedik daha bea!
Her seferinde ameliyathaneden çıkmadan ayılan ben bu sefer uyur durumdayım. Duyuyorum tüm konuşulanları ama kendimi açıp cevap veremiyorum..Sonra koyveriyorum, uyuyorum, iyi geliyor...
Bu arada derviş ve ablam döner ısmarlıyorlar, duyuyorum seslerini ama uyur-uyanık vaziyetteyim.. Bir süre sonra ayılıyorum ve "ulan bensiz döner yediniz, di mi?" diyorum
Derviş ablama "ben sana dediydim abla, bu şişko kesin uyumuyodur dediydim di mi?" demez mi!! (çok kötü bir anlatım oldu ama orjinali böyle gelişti dialogun, ben ne yapayım?)
Ertesi gün eve geldik, annemin endişeli bakışları, kızımın anlamaya çalışan bakışları...
Öğlen uykuya yatarken Deida'ya "zavallı annem, çok hasta di mi?" demiş..
Halbuki ben yatakta bile yatmadım ki o üzülmesin diye. Evdeki 3.lü kanapeye yatıyorum. Dibime geliyor, hamurlarla oynuyoruz..
Sonraki günlerde Kadıköy'e gezmeye bile iniyoruz ablamla...
Bazı geceler gene ağlıyorum salya-sümük, bazı geceler totomu devirip uyuyorum. Ama her seferinde derviş gene elimi tutuyor, öyle uyuyabiliyorum.. Bazen daha fazla devam edemeyeceğimi, ayakta bile duramayacağımı düşünüyorum, bazen heyooo tutmayın beni havasındayım.. Bugün annem ve ablamla Kadıköy'e gittiğimizde ablama "Baylan'da cup griye yemeden şurdan şuraya gitmem" diyorum.. İnsanoğlu işte, hep ağlamak, hep gülmek yok...
Şimdi tek derdim şu 15 günü İdil'in psikolojisini bozmadan atlatmak.
Odadan dışarı çıkmayacağım, gürültü yapmayacağım ki evde olduğumu anlamasın.. Odaya sadece yemek vermek için annemin girmesine izin var, yaşı 60 üstü olduğu için ona radyasyonun zararı daha az.. Bu arada kıyafetleri de atmamız gerekiyormuş, o yüzden pazardan uyduruk eşortman altı ve t-shirt alıp sonra onları atacağım..
Bakalım..
Böyle işte, bazen kahkaha, bazen gözyaşı..
Pazartesi iş başı.. Biraz da işteki stres beni endişelendiriyor.. Acaba diyorum, çıksam mı? Sonra çıkarsam maddi olarak zorlanırım, o da beni strese sokar. Kır k.çını otur yerine diyorum o zamanda..