Odamızda mutluyuz

Taşındık en nihayet!

Biraz üzücü bir taşınma oldu annem ve benim için. Ben o eve 4 yaşımdayken taşınmıştık, bütün çocukluğum,gençliğim, kızımın ilk 2 yaşı hep orda geçti. Babamın oturduğu koltuklar, baktığı cam kenarı, yattığı oda hepsini arkamızda bıraktık. Eşyalar ihtiyaç sahibi birkaç kişiye bölüşüldü.

Son 3 gün İdil'i uyuttuktan sonra gece yarılarına kadar Deida ve ben eşya koliledik.

Deida ve Esma abla Perşembe günü ben evdeyken gidip bizim evi temizlediler, Cumartesi sabah 08.45'te taşıyacak adamlar geldiler.

Annem 40 yıldır bu evden ve eşyalarından ayrılırken çok ama çok zorlandı. Bize belli etmemeye çalıştıysa da gözleri hep dolu doluydu. Bende ona belli etmemeye çalıştım, karşılıklı helak olduk yani...

40 yıllık komşularımıza gidip veda ettik, çok hüzünlendik hep birlikte...

İdil ordaki anneannelerini unutmasın istiyorum. Muzaffer anneannesinin ona her gidişinde verdiği bisküviler, tabaklar, Esin anneannesinin ona verdiği Arap bebekler.. Kuzum seni çok seven bir sürü anneannen var senin, unutma emi?

Tam 18 koli, halılar, tablolar, kıyafetler, gardrop, şifonyerler derken saat 13.45'te ancak Dragos'a vardık. Esma evde bizi bekliyordu. Bu arada İdil'in hiç durmamaksızın konuştuğunu, soru sorduğunu, Potuk'un taşımacılara havladığını, yani bedenen yorulmanın dışında kafamızın da dolduğunu belirtmeden geçemeyeceğim. Ayrıca Semih'in gardrop söküp, yerine monte ettiğini görmekte ayrı bir şoktu! "Yapmıyorum diye bilmediğimi mi zannediyordun, yapan varken niye elimi süreyim ki?" demez mi?

Adamlar herşeyi salona bıraktı, biz kolileri açıp açıp yerleştirdik. Ablam sağolsun İdil'i odasında oyaladı, sonra İdil'i uyuttum, ablamda bize yardım edince 4 kadın ve ayak altında İdil olmadığı için saat 18.00'de herşey yerleşti.

Gelmeden evvel Deida'sı ile beraber sürekli ona artık Cevizli'ye taşınacağımızı, ordaki odasını anlattık. İdil'de yol boyunca durup durup "Cevizli'ye gidiyoruz" dedi.

İdil eve ilk ikimiz girdiğimizde evimizi hatırlamadı, tam 7 aydır annemdeydik.

"Annecim odanın nerde olduğunu hatırladın mı" dedim.

Omuzlarını silkip

"Hatırlamıyorum" dedi

"Gel sana odanı göstereyim" dedim.

İçeri girdiği anda 7 aydır görmediği prensesli bordürü, prensesli perdesi, yatağı, oyuncaklarını gördü ve yüzü bir anda ışıl ışıl oldu. İnanamadı,

"Anneeeeeee, prensesler var odamdaaaaaaaaa" diye sevinçten delirdi.

O gün bugün işten eve gider gitmez beni alıp odasına götürüyor, anneannede geliyor yanımıza, oyun oynuyoruz. Bize çay yapıyor, kitaplarını okutuyor.

"Çok mutluyummm" diyor.

Pazar günümüz ise sabah yürüyüş ardından hep birlikte kahvaltı, öğlene doğru klima takmaya gelen abilerin ardından temizlik, alışveriş akşama da hepsüslüydüm Zekoş'umuzun doğum günü dolayısıyla dayıcımlara ev görmeye gitmekle geçti.

Dayıcımlarda geçen hafta sonu yeni evlerine taşınmışlardı, yani Zekoş'umuz o yüzden uzun zamandır blogunu ihmal etmişti, haberi benden duyun merak etmeyin.

Onlar da yeni ve çokkk güzel, çokk süslü yeni evlerinde güle güle otursunlar inşallah!

Artık İdil'le hayat Dragos'tan bildirecek.