Haftasonu incileri

Cumartesi günü teyzemin dünürüne başsağlığına gitmek için ailenin kadınları sözleştik. Tabii İdil'i ikna etmek için önce rüşveti verdik.
Dönüşte Lunapark.
"Nereye gidiyoruz" dedi
"Başsağlığı dilemeye" dedim.
"Başsağlığı ne demek?" dedi
"Remziye anneannenin kocası ölmüş. Oraya gidip kocanız öldüğü için üzüldük diyeceğiz"
Neyse gittik, evde 3 tonton teyze İdil'le biraz oynaştılar.
Kuzum yanıma geldi
"Kimin kocası öldü?"
Gösterdim,
Remziye Teyze'nin yanına gidip en acıklı sesiyle
"Kocanız öldüğü için ben çok üzüldüm" dedi!
Remziye Teyze ağladı, ordakiler hem ağladı hem güldü..
Pazar günü ise alışverişin ardından oyun parkına gittik Anneanne-Deida ve ben.
Hemen salıncakta oturdu ve
"Off çok sıkılıyorum! Hiç arkadaşım yok!" demeye başladı.
"Annecim bak kaydırakta senin yaşında arkadaşlar var, git orda oyna, arkadaş olabilir miyiz diye sor" dedim.
"Yok olmaz! Önce biri beni görüp beğensin dedi"
"Canım burdaki her kız çok güzel, sende güzelsin. Herkes seni beğenmiştir kesin" deyince gidip birileri ile arkadaş oldu. Gelenlerden 4 yaşında bir kız dedesi ile uçurtma uçuruyordu. Bizimki onların peşine takılınca koşarak bende gittim. Dede meğer ortaokul-lise hocasıymış. Tabii bizimkileri gayet iyi oyaladı. Sonra parka döndüklerinde onlar eve gideceklerdi. Bizimki
"Ama dede, biz daha oyuna doymadık ki" dedi.
O arkadaş gidince orda bir banka tek başına yattı. Yanındaki bankta gelen anneanne-babaannelerden biri
"Ne oldu?" diye sorunca
"Çok yanlızım! Hiç kimse benimle arkadaş olmak istemiyor" dedi. Anneanne-babaanne ise onu kendi torunu ile tanıştırdı. Deli gibi oynadı, akşam açılışı yaptığımız balkonda balığını yedi. Ödül olarak dondurmamızı da yedik ve haftasonumuz bitti...